ضرورت تسلیح تودهئیِ انقلاب از زبان لنین
لنین طی عمر کوتاه اما پرثمرش آثار متعددی از خود بجای گذاشت که برخی از آنها مربوط میشود به روند مبارزهی طبقاتی و مسائل مشخص انقلاب اجتماعی در روسيه، اما برخی هم حاوی درسهای عامیست که اساسا انقلاب اجتماعی در همهی اعصار و در همه جا با آن روبروست. یکی از مهمترین این درسهای عام، ضرورت تسلیح تودهئیست. لنین در سندی تحت عنوان «نقشهی عملِ نظامیِ انقلاب پرولتری» که آنرا در سال ۱۹۱۶ تنظیم نمود به ضرورت تخلفناپذیر تسلیح نیروهای انقلاب در برابر ضدانقلاب (بورژوازی) بمثابه یک اصل عام تأکید ورزید. اصلِ حرفِ لنین در این سند درست همان چیزیست که مارکس دههها قبل آنرا اینگونه بیان کرده بود: «قهر مادی را باید با قهر مادی به زیر کشید».
برخلاف بخش وسیعی از «چپ» که از مسیر و چگونگیِ تسخیر قدرت سیاسی در انقلاب روسيه یک اصل عام ساخته است و بر همان مبنا چنین میپندارد که تسلیح تودهئی امریست که در آخرين لحظه از آخرين اقدام جهت تسخیر قدرت سیاسی موضوعیت پیدا کرده و ضروری میگردد، لنین در سند مورد بحث خلاف آنرا ثابت میکند. او ضرورت تسلیح تودهئی را امری اساسی برای همهی دورهها تلقی میکند و از اینرو در سند مزور مینویسد:
«طبقهی ستمکشی که برای بکارگیری سلاح و بدستآوردن آن نکوشد تنها لایق آنست که با او مثل برده رفتار کنند. در واقع مگر آنکه به مشتی پاسیفیست یا فرصتطلب بورژوا مبدل شده باشیم، وگرنه نمیتوان این نکته را از یاد برد که ما در جامعهئی طبقاتی زندگی میکنیم که در آن هیچ راهی برای خلاصی و برونرفت وجود ندارد و نمیتواند هم وجود داشته باشد جز مبارزهی طبقاتی. در هر جامعهی طبقاتی، خواه بردهداری باشد، خواه اربابرعیتی، و یا در حال حاضر که بر پایهی کار مزدی استوار است، طبقهی ستمگر همواره مسلح است. نه فقط ارتش دایمیِ کنونی بلکه حتی میلیشیای عصر حاضر نیز در حقیقت بورژوازی مسلح علیه پرولتاریا را نمایندگی میکنند- حتی در دمکراتیکترین جمهوریهای بورژوایی، نظیر سویس. این مطلب آنچنان بدیهی و مسلم است که ضرورت چندانی برای غور و تفکر پیرامون آن وجود ندارد. کافیست به گسیل دستههای نظامی جهت سرکوب اعتصابیون در کشورهای سرمایهداری اشاره کنیم.»
و همانطور که میدانیم دستکم ماهها قبل از قیام مسلحانه در اکتبر ۱۹۱۷ کارگران انقلابی در روسیه تظاهراتهای خود را بطور مسلحانه برپا میکردند. آنها حتی نشستها و گردهماییهای خود را هم در معيت و زیر چتر حمایت نیروهای مسلح خویش برگزار میکردند. و اینگونه نبود که فقط در آن ده روز تاریخی در اکتبر یکباره به سلاح دست ببرند.
مطالعهی سند مورد بحث بویژه در شرائط کنونی بسیار برای مبارزات مردم ما حائز اهمیت است چرا که در حقیقت «تنها یک خلق مسلح قادر به آزاد زیستن است!»
ممکن است شما همچنین مایل باشید
مبارزهی مسلحانه – از خیال تا واقعیت
چرا طبقهی کارگر در ایران به ميدان نمیآید؟
