مانیفست

برای عشق به خواندن نیست که می‌خوانم
یا بخاطر اینکه صدای خوبی دارم
می‌خوانم چرا که گیتارم
هم حس می‌کند و هم می‌اندیشد.
قلب‌اش از خاک و
بال‌هایش پرنده‌ئی‌ست
مثل آبِ مقدس
تعمیدبخشِ غم و شادی‌ست.
ترانه‌ی من بقول «وی‌یولِتا» هدفدار شده است.
گیتاری از جنس زحمتکشان
با عطر بهاران.
گیتار من ساز مجلس اغنیا نیست، نه
ابدا چنین نیست.
ترانه‌ی من پاره‌ئی از پلکانی‌ست
که می‌سازیم تا اوج بگیریم و به ستارگان برسیم.
چرا که یک ترانه هنگامی معنا می‌یابد
که در رگ خواننده‌اش به طپش درآید
خواننده‌ئی که به قیمت جان‌اش می‌خواند
خواننده‌ئی که برای خواندنِ صادقانه‌ی ترانه‌اش می‌میرد.
ترانه‌ی من نه جویای تحسین و تملق است
نه در طلب اسم و رسم،
برای سرزمین‌ام می‌خوانم
برای این باریکه‌سرزمین
و تا اعماقِ دلِ زمین
آنجا که همه چیز قرار می‌یابد
آنجا که همه چیز از نو آغاز می‌گردد،
ترانه‌ئی که هراس نمی‌شناسد
تا ابد تازه خواهند ماند.



ترجمه: الف. بهرنگ